Dag 16 Johannesburg - Istanbul

16 Augustus 2016

Vandaag hebben we nog een halve dag in Johannesburg. En omdat we die niet willen doorbrengen met hangen in de lobby van het hotel tot we weg moeten, besluiten we nog een aantal dingen te gaan bezichtigen.

We beginnen met de Orlando Towers. We weten dat ze dicht zijn, dus dat we niet op het uitkijkplatform kunnen komen en dat Nicky en Tim niet kunnen bungee jumpen, maar we willen ze toch van dichtbij aanschouwen. 

De weg ernaartoe leidt ons dwars door Soweto. Waar de tegenstellingen echt enorm zijn. Aan de ene kant van de weg staan 'matchbox houses' die inderdaad niet veel groter zijn dan een lucifersdoosje. Wat een armoede, echt schrijnend. Aan de andere kant van de weg zijn de huizen een stuk beter, nog steeds niet luxe, maar in elk geval van steen en met een dak erop. Je weet het wel maar als je het dan van zo dichtbij ziet dan is dat toch even schrikken.

Bij de Orlando Towers aangekomen, vinden we het weggetje ernaartoe maar een enorme ouwe zooi; moet je hier gaan bungee jumpen...... We besluiten in de auto te blijven en verder te rijden naar het Hector Pieterson Memorial. Als we weg rijden en linksaf gaan richting het Memorial, blijkt dat we gewoon aan de verkeerde kant van de towers zijn en dat er aan de andere kant een gewone ingang is. Dus we gaan toch maar even het terrein op om beter te kijken. Wat een enorme torens zijn dit. Het platform voor de bungee jumpers is echt hoog... Toch wel jammer dat het dicht is.

Nu dan echt op weg naar het Hector Pieterson Memorial. Hector Pieterson staat symbool voor alle zwarte jeugd die is omgekomen tijdens de rellen van 1976. Op 16 juni 1976 ging de zwarte jeugd de straat op om te protesteren tegen het feit dat sommige vakken op school in het Afrikaans gegeven werden, terwijl ze die taal helemaal niet machtig waren en ook de docenten vaak niet. De protesten liepen enorm uit de hand en Hector Pieterson werd het beroemste slachtoffer. Mede door de beroemde foto van een jongeman die zijn lichaam van de straat had opgeraapt en met hem wegloopt, de huilende zus van Hector naast hem.

Bij het memorial is ook een museum. Een indrukwekkende tentoonstelling over het hoe en waarom de protesten tot stand kwamen. Het museum was vol met schoolkinderen (kleuters en middelbare scholieren) die als schoolreisje naar het museum kwamen. 






Na het museum bezoek gaan we nog even terug naar Apartheid Museum. Tom heeft namelijk de eerste keer een poster gezien die hij graag wil hebben, maar toen was de museumshop al dicht. We vragen bij het ticketloket of het mogelijk is dat hij alleen even naar de shop gaat. En dat vinden ze goed. Onder begeleiding van iemand van de security gaat hij via een binnendoor weggetje naar de shop. De posters zijn er gelukkig ook nog.

Hierna moeten we toch snel even wat gaan eten, want zo langzaam maar zeker begint de tijd toch nog te dringen. 
We rijden nog voor een laatste keer naar de East Rand Mall en eten deze keer bij Parrots. De bediening gaat echt op z'n Zuid Afrikaans. Langzaam en net niet helemaal zoals we besteld hebben. Maar omdat we een beetje in tijdnood zitten (we hadden belooft de kamer van ons hotel om 2 uur te verlaten en het is al kwart over 2). Snel rijden we terug naar de Fly Inn en laden de auto in voor vertrek.

Nog even tanken onderweg en dan snel naar het vliegveld. We leveren de auto in en gaan naar de incheckbalie. Onderweg worden we geholpen door een vriendelijke man, waarvan Nicky meteen zegt dat we dat eigenlijk niet hadden moeten aannemen. En natuurlijk had ze gelijk, de man loopt bijna helemaal met ons mee naar de incheckbalie. We geven hem toch een kleine fooi en gaan dan naar de Turkish Airlines incheckbalie. 

Daar is het chaos troef. Ariane ergert zich groen en geel aan de niet bestaande organisatie en Tom en Tim gaan de boarding passen uitprinten. Als dat gebeurt is kunnen we onze bagage droppen. Tom vraagt nog of we onze stoelen kunnen wijzigen, want we zitten nu met z'n vieren in het midden, maar we willen liever twee aan twee bij het raam. Maar volgens de meneer aan de balie zit de hele vlucht vol dus kan dat niet.

Nadat we alle security hebben doorlopen, gaan we nog even koffie drinken bij de Mugg & Bean en dan allemaal plassen en naar de gate.










Eenmaal in het vliegtuig blijkt dat het helemaal niet helemaal vol is en Tim bemachtigt een stoel aan het raam (naast hem komt niemand zitten) en Ariane verhuist een paar rijen naar voren (ook aan het raam), echter zij heeft pech, want op het allerlaatste moment komt er toch nog iemand binnen en die gaat naast haar zitten. Die persoon is niet lekker en zit te zweten en te zuchten, dus Ariane verhuist terug naar haar oorspronkelijke plek. Jammer maar helaas.

Met een uur vertraging vanwege een klein technisch probleem vertrekken we dan toch eindelijk.

Inmiddels zijn we na een vlucht van 9 uur geland op Istanbul. En moeten ons nog een kleine twee uur vermaken op de luchthaven, voordat we doorvliegen naar Brussel.

Dag 15 Bergville - Johannesburg

Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren. We gaan met een helicopter vliegen. Tom checkt nog even of de vlucht wel echt doorgaat, mede omdat het redelijk bewolkt is vandaag. Ook vraagt hij meteen of onze auto MET bagage veilig staat bij hun op het terrein. Het antwoord op beide vragen is JA. Dus nadat we ontbeten hebben en de rekening hebben betaald, gaan we op weg.

Het is een klein uur rijden naar Dragons Peak Mountain Resort, van waar de vlucht gaat plaatsvinden. We zijn er mooi op tijd.

We worden allemaal gewogen en dan kunnen we van start. Eerst nog even wachten op nog twee andere passagiers die meegaan. Als die gearriveerd en gewogen zijn, wordt de helicopter uit de hangar gereden en kunnen we aan boord. 

Er kunnen 5 mensen 'achterin', dus 1 persoon mag naast de piloot plaats nemen. Na overleg met de andere passagiers is Nicky de gelukkige. De rest van ons neemt achterin plaats.  Als we allemaal zitten, start de piloot de motor. We zetten allemaal een koptelefoon met microfoon op, zodat we kunnen praten onderweg. De olie moet nog even warm worden voordat we kunnen opstijgen, maar dan gaan we ook echt.

Het is een geweldige ervaring, langzaam gaan we omhoog en naar voren. Als we eenmaal in de lucht zijn is het uitzicht fenomenaal. Nicky is verrukt met het uitzicht voorin, helemaal geweldig. We vliegen over de Drakensbergen en zien alle hoge toppen, die met sneeuw bedekt zijn. Na een minuut of 10 landen we bovenop een berg. Wat een fantastisch uitzicht hebben we daar. We krijgen allemaal een glaasje champagne of appelcider (zonder alcohol) en genieten van het uitzicht. 

Als de cider en de champagne op zijn, en alle foto's zijn gemaakt, maken we ons op voor de terugweg. Tim mag dit keer voorin. We hebben echt wel 5 keer gevraagd of niet 1 van de andere passagiers voorin wilde, maar nee...Dus Tim heeft geluk. Ook hij ervaart het voorin zitten als geweldig. Wat een prachtig uitzicht. Wat is de natuur toch mooi.



Na een korte terug vlucht zijn we weer waar we begonnen. We bedanken de piloot en nemen afscheid van de 2 andere passagiers.

Wat een geweldige ervaring was dit.....

Nu op weg naar Johannesburg, een rit van 4 1/2 uur. Ariane neemt het eerste stuk voor haar rekening. Na een uur  moet Ariane ineens vol in de remmen, want er komt een hele kudde koeien de weg op. Only in Africa, op weg waar je 100 km/pu mag ineens een jongen met een vlag langs de weg dat je langzamer moet en dan 100 mtr verder een kudde koeien. 

Na 2 uur stoppen we om te tanken en te lunchen. En dan neemt Tom het stuur over. De weg is saai en lang, Nicky en Tim zijn inmiddels in slaap gevallen achterin. Nog 1 keer wisselen voordat we in Johannesburg zijn en dan om half 5 komen we bij het hotel aan.

Hetzelfde hotel als de eerste nacht in Johannesburg. Het eerste dat ons opvalt is dat het dit keer een stuk minder koud is (gelukkig).

Als we zijn ingecheckt gaan we nog even naar de Mall om de tijd te doden en te eten. Morgen alweer de laatste dag van deze geweldige vakantie. 

Dag 14 - Bergville (Drakensbergen)

14 Augustus 2016

Vannacht om kwart over 3 ging de wekker. We (Tom, Nicky en Ariane) wilden graag de finale van de 100 mtr. met Dafne Schippers op de Olympische Spelen zien. Nicky had zich gisterenavond bij Tom en Ariane op de kamer genesteld (er staat een extra slaapbank, dus dat kwam mooi uit). Jammergenoeg liep de finale voor Dafne Schippers niet goed en werd ze 'slechts' 5de. 

Vandaag is de dag dat we een helicoptervlucht gaan maken boven de Drakensbergen. Maar dat is pas om 3 uur vanmiddag, dus voor die tijd gaan we wat anders doen.

We gaan op zoek naar San Rock Art. Hier in de Drakensbergen zijn enorm veel rotsschilderingen gevonden van de San (een volk dat tot laat in de 19de eeuw hier heeft gewoond). In Royal Natal National Park is één site die toegankelijk is voor publiek. Dus daar gaan we naar toe. Het is ongeveer een uur rijden.
Vlak voor dat we het Park inrijden, staat er bij een heel smal bruggetje een jongetje, met eigen gemaakte dieren. Hij houdt ons aan en in eerste instantie willen we gewoon doorrijden, maar hij is volhardend en rent met ons mee. We stoppen dus toch maar even. Hij heeft van allerlei dieren, dus we kopen er 2. Hij blij en wij ook, want het zijn wel unieke souveniers.

Bij aankomst in het visitors centre van Royal Natal National Park, krijgen we een kaartje met daarop allerlei wandelroutes. Ook één die ons (volgens ons) naar de Rock Art site brengt, dus vol goede moed gaan we op pad. We nemen Otto's Walk, een prachtige wandelroute van ongeveer een half uur. De route is een pad in het bos, met af en toe stenen om een trap te vormen en veel op en neer. 

Na een half uur lopen zijn we bij de weg aangekomen die we genomen hebben toen we binnen kwamen. Nu pas dringt het tot ons door, dat we slechts op de helft zijn en de ingang naar de wandelroute naar de Rock Art site is een eindje verderop, we hadden het dus verkeerd begrepen. Tom, Ariane en Nicky besluiten om over de weg terug te lopen naar de auto en die te halen en voor de ingang van de goede wandelroute neer te zetten ( er is daar een kleine parkeerplaats). Tim loopt niet mee terug en wacht op ons in de schaduw langs de kant van de weg. Eenmaal bij de auto zien we dat het inmiddels half 12 is en we dus eigenlijk geen tijd meer hebben voor de route naar de site, want we moeten om kwart voor 3 bij de helicopter zijn en het is nog een uur en een kwartier rijden, en we moeten ook nog iets eten. We balen wel een beetje, maar aan de andere kant hebben we wel een hele mooie route gelopen. We pikken Tim op en vertellen hem het slechte nieuws. 

Als we het park uitrijden staan bij de smalle brug nu meerdere jongetjes met eigen gemaakte dieren. Oke we kopen er nog 2, tot ongenoegen van Nicky hebben de jongetjes geen olifant.

Dan gaan we op weg naar Dragon Peaks Resort, onderweg eten we wat en tanken nog maar een keer. En omdat we wel erg vroeg zijn, stoppen we nog een keer om iets te drinken. Daar ziet Tom dat de vliegmaatschappij hem heeft ge-smst dat de vlucht vandaag niet door kan gaan vanwege de hoeveelheid wind. Grrrrr, maar veiligheid boven alles natuurlijk. Maar dat betekend dat we eigenlijk gewoon die wandelroute naar de Rock art wel hadden kunnen doen, dubbel grrr dus. De helicoptervlucht verplaatsen we dan maar naar morgenochtend 10 uur. Daardoor vervalt wel de kans om te fietsen in Soweto, maar ja we moeten keuzes maken.

We besluiten dan naar Cathedrals Peak te rijden, daar is een klein rock art museum. Toch nog een beetje Rock Art dus. De weg ernaartoe is echt prachtig. Mooie vergezichten, prachtige bergen (met sneeuw). De weg is niet alleen prachtig, maar voor de chauffeur (Tom) heel vermoeiend. Af en toe zie je helemaal niet waar de weg naar toe gaat en er lopen echt heel veel mensen gewoon midden op de weg hier. Na een uur rijden komen we bij Cathedrals Peak aan. Ook hier zit iemand met zelfgemaakte dieren, en ja hoor deze jongeman heeft wel een olifant. Dus Nicky blij en hij ook.


Het Rock Art Museum stelt niet zo heel veel voor, maar is toch een leuke onderbreking. Op de terugweg neemt Ariane het stuur over. Het lijkt wel of er nu nog meer mensen op de weg lopen, maar uiteindelijk komen we om 5 uur weer terug bij onze lodge.







We drinken en we eten wat en dan is het al weer tijd om te gaan slapen.

Dag 13 Umhlanga Rocks - Bergville

13 Augustus 2016

Al de hele vakantie zit Tim zich te verheugen op het feit dat als we straks weer terug zijn in Johannesburg, hij kan gaan bungeejumpen vanaf de Orlando Towers in Soweto. Omdat we maar weinig tijd hebben die laatste dag zoeken Tom en Ariane nog even op hoe laat de torens open gaan. Het is maar goed dat ze nog even kijken, want wat blijkt....De torens zijn alleen open op donderdag t/m zondag, en wij zijn op dinsdag in Johannesburg. 

Dit gaat natuurlijk een enorme teleurstelling zijn voor Nicky en Tim, maar we hebben een alternatief. In Durban in het Moses Mabhida Stadion is 'The worlds largest swing'. Een vrije val van 60mtr uit de top van het stadion.

's Morgens aan het ontbijt vertellen we het slechte nieuws over de bungee jump, maar ook dat we een alternatief hebben. Nicky en Tim zijn in de wolken met het alternatief. Snel na het ontbijt gaan we op pad, gelukkig kunnen we de bagage in de B&B laten staan.

Om 10 uur zijn we in bij het stadion. Na wat zoeken, vinden we Big Rush, het bedrijf dat de Big Swing verzorgt. Nicky en Tim kunnen om 11 uur springen. Voordat er gesprongen mag worden, krijgen ze eerst een safety harnas aan. En een kleine instructie over hoe te springen. Dan om 11 uur gaan we naar boven. Tom en Ariane (die nog even getwijfeld heeft of ze ook zou springen) gaan mee tot aan de eerste ring van het stadion. Daarna moeten Nicky en Tim nog een enorme trap op naar boven. Terwijl zij naar boven klimmen. kiezen Tom en Ariane de beste plek voor foto's en video opname van de beide sprongen.
Het duurt even voordat ze boven zijn. Tim gaat als eerste en Nicky daarna. De sprong is voor de toeschouwers over voordat het goed en wel begonnen is. Na de sprong begint de lange klim naar beneden voor Nicky en Tim. Eenmaal beneden komen de verhalen los. Het was het engste dat ze ooit gedaan hebben, het was onwaarschijnlijk gaaf. Voor hun gevoel duurde het vallen echt heel lang. De adrenaline pompt nog door hun lichamen. De klim naar boven en later weer naar beneden waren behoorlijk zwaar. Al met al een ervaring om nooit te vergeten.

Na dit enerverende avontuur gaan we terug naar het B&B om de rekening te betalen en onze bagage te halen. We nemen afscheid van Michelle en Howard en bedanken hun voor een aangenaam verblijf. 

Nu op weg naar Bergville in de Drakenbergen. Het is ruim 2 uur rijden, door de bergen met fantastische uitzichten. We hadden nog bijna een frontale botsing, omdat Ariane een inhaalmanoeuvre verkeerd inschatte. Gelukkig had ze de tegenwoordigheid van geest om ipv van terug te vallen, uit te wijken naar rechts. De tegenligger vond het een vreemde move, maar het voorkwam wel een ongeluk. Even niet inhalen was daarna het devies.
Om 4 uur komen we heelhuids aan bij Sandford Country Hotel and Lodge. Een oud 'coachhouse' aan de rand van de Drakenbergen. 
Het uitzicht vanuit onze kamers is werkelijk geweldig. We settlen ons en Nicky en Tom gaan de omgeving verkennen. 

's Avonds drinken we wat in de bar en gaan daarna eten. Het eten is wel lekker maar niet geweldig. We nemen nog wat te drinken mee naar onze kamer en gaan daar nog even lezen e.d.

We gaan op tijd slapen, want we willen vannacht op staan om Dafne Schippers te zien in de finale van de 100mtr (nu maar hopen dat ze dat haalt, anders zetten we voor niets de wekker)

Dag 12 Umhlanga Rock

12 Augustus 2016 

Vanmorgen om 8 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk vers gebakken eieren met bacon en vers fruit en yoghurt. 

Na het ontbijt belt Tom met een bedrijf dat 'cage dives met haaien' verzorgt. De man van het bedrijf zegt dat hij maar ff een sms moet sturen, met daarin de details, want hij zit nu op het strand en niet op kantoor. Hij vertelt Tom ook dat ze één dive per dag doen en wel om 6 uur 's morgens, dus dat vandaag zeker niet meer kan. Als we dit dan morgen willen doen, moeten we om 4 uur opstaan, want het is nog een uur rijden vanaf ons B&B. We gaan er nog eens over denken.....

Na het toch teleurstellende telefoontje, besluiten we dan dat we vandaag maar eens een dagje naar het strand gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Spullen (zwembroeken e.d.) ingepakt en we gaan op weg.
Het is even een puzzeltje om er te komen, maar uiteindelijk vinden we het toch. Het strand is rustig en de zee is wild. Er staan hoge golven en veel vissers. We besluiten een eindje over de boulevard te lopen.
 
Na een minuut of 5 lopen, komen we langs wat jongens/mannen die zandsculpturen aan het maken zijn. Heel mooi vinden we, dus we geven ze een kleinigheid. De boys zijn er blij mee. We dalen af naar het strand zelf. Lekker met onze voeten in het zand. Halverwege de boulevard, gaan we ergens zitten en Nicky en Tim gaan een zandkasteel bouwen. Throwback.....

Rond half 1 houden we het voor gezien en gaan op weg naar de Mall, waar we nog wat kunnen eten en shoppen. In de Mall koopt Tim nog 2 t-shirts, Nicky een boek en Tom en Ariane een extra sporttas. Al met al een goede score vandaag. We bezoeken nog een tweede Mall en zijn met z'n allen tot de conclusie gekomen, dat deze buitenwijk van Durban toch een beetje een soort Wassenaar of Aerdenhout is. Hier wonen volgens ons echt alleen maar welgestelde mensen, ook gezien de prijzen in de shops (bijna Europees).

Na het shoppen keren we terug naar onze B&B, alwaar we onder het genot van een drankje (fris) even onze voeten en benen wat rust gunnen. Rond 7 uur gaan we weer terug naar het centrum, dit keer voor het avondeten. 

We eten heerlijk bij een Argentijns Restaurant (Nicky eet Buffel en Tom en Tim eten struisvogel) en zijn rond 10 uur terug in onze B&B. We gaan nog een beetje lezen enzo en dan heerlijk slapen.

Eerder op de dag hebben we besloten dat we tot onze grote teleurstelling het 'cage diven' niet gaan doen. Het is gewoon te vroeg.

Morgen gaan we op weg naar Bergville (Drakenbergen).